Kalendarium:

24 maja 2005 – Gmina Radom przekazała Województwu Mazowieckiemu budynek elektrowni jako darowiznę na Centrum Sztuki Współczesnej. Zarząd Województwa Mazowieckiego powołał pełnomocnika ds. utworzenia Centrum Sztuki Współczesnej.

19 grudnia 2005 – Uchwałą Sejmiku Województwa Mazowieckiego powołano Mazowieckie Centrum Sztuki Współczesnej w Radomiu.

9 października 2006 – Ogłoszono konkurs architektoniczny na zagospodarowanie dawnej elektrowni na centrum sztuki współczesnej

20 kwietnia 2007 – Podpisanie umowy z Biurem Usług Projektowych Andrzeja Kikowskiego z Warszawy – zwycięzcą konkursu architektonicznego.

1 kwietnia 2010 – Podpisanie umowy na finansowanie z Urzędem Marszałkowskim

14 października 2010 – Rozstrzygnięcie przetargu na wykonawcę robót budowlanych, który wygrała firma ROSA-BUD z Radomia

27 października 2010 – Podpisanie umowy z wykonawcą inwestycji 7 stycznia 2011 – Uroczystość odczytania i podpisania aktu erekcyjnego z udziałem przedstawicieli władz województwa i miasta

Adaptacja budynku miejskiej elektrociepłowni na potrzeby centrum sztuki współczesnej kosztować będzie 17 mln 539 tys. zł i zostanie w całości sfinansowana z budżetu Województwa Mazowieckiego. Na ten cel zarząd Mazowsza zagwarantował w sumie 25 mln zł. Pozostała suma zostanie przeznaczona na wyposażenie nowo powstałego Centrum. Prace, które będą obejmowały remont obecnego budynku oraz dobudowanie nowych elementów mają się zakończyć do końca 2012 roku. Nowy obiekt będzie miał ponad 5 000 metrów kwadratowych powierzchni i trzy poziomy. Znajdą się w nim m.in. siedem sal wystawowych, biblioteka, kawiarnia, księgarnia, kino na 120 miejsc, pomieszczenia biurowo-administracyjne oraz parking podziemny. Do celów ekspozycyjnych zaadaptowany zostanie również stary piec, gdzie zostanie urządzona galeria małych form.

Opis koncepcji architektonicznej budynku:

Założeniem projektu jest połączenie istniejącego zabytkowego budynku z nowoczesną architekturą. Centrum ma być odbierane jako integralna część swojego otoczenia. Dążono do tego, by efekt dodawania „starego” do „nowego” był czytelny dla odbiorców. Dlatego statyczne, ciężkie, ceglane bryły hali zostały uzupełnione o szereg mniejszych, dynamicznie ukształtowanych elementów wykończonych perforowaną blachą pokrytą połyskującym czarnym lakierem. Ma to sprawić, że ich forma będzie mocno zapadać w pamięć, a jednocześnie nie zdominuje swego otoczenia.

Poszczególne części zespołu kształtowano tak, by tworzyły kolejne stopnie uczestnictwa w dostępnym dla wszystkich „prestiżowym salonie miasta i regionu”. Już w momencie wejścia na teren Centrum ma się rozpoczynać doświadczenie wizyty w nim. Elementem towarzyszącym jej w różnych miejscach będą wykończone szkłem prostopadłościany o postawie trójkąta.

Osoby idące od strony ulicy Traugutta będą przechodzić wzdłuż ściany zabytkowej części obiektu. Wielkie okna zapewnią im wgląd do znajdującej się we wnętrzu ekspozycji.

Ważnym elementem zewnętrznej przestrzeni centrum będzie urządzony na skarpie kryjącej fragment budynku z wjazdem do garażu, wznoszący się park. Przebywanie w nim da możliwość obserwowania otoczenia z góry, a także spędzania pogodnych dni na bezpośrednio sąsiadującym z obiektem zielonym wzgórzu. Ma to służyć uczynieniu z niego atrakcji miasta, funkcjonującej w powszechnej świadomości ogółu mieszkańców Radomia i jego gości.

Od strony Narutowicza skarpa parku będzie tworzyć pochyłą platformę widokowo-ekspozycyjną, zaś od strony zabytkowej części obiektu zielony taras widokowy. Ma to umożliwiać nawiązywanie kontaktu wzrokowego w interesujących relacjach widokowych pomiędzy osobami zmierzającymi do centrum a przebywającymi w parku. Wejście na sam szczyt skarpy umożliwi wgląd do wnętrza centrum.

W sąsiedztwie parku umieszczone zostanie wejście z towarzyszącym mu sporym podcieniem, zachęcającym do wkroczenia do środka. Rozwiązanie przestrzeni służących przemieszczaniu się wewnątrz centrum nawiązuje do tradycji wielkich gmachów operowych i muzealnych. Z holu będą rozchodzić się drogi do części ekspozycyjnej, Sali kinowej, Sali bankietowej, części edukacyjnej i księgarni. Wielość kierunków ma unaoczniać bogactwo form działalności centrum.

Najmocniej zaakcentowanym kierunkiem jest oś kompozycyjna centrum, wiodąca do jego części edukacyjnej. Została ona ukształtowana jako doświetlona od góry przestrzeń o wysokości większej niż szerokość. Ważny jej element stanowią biegnące w jednej linii schody. Idące nią osoby będą miały kontakt wzrokowy z fragmentami części ekspozycyjnej. Będą przechodzić pod mostkiem łączącym znajdujące się po dwóch stronach drogi sale wystawowe pierwszego piętra i widzieć korzystające z niego osoby zwiedzające ekspozycję. Będą też mijać wejście do części wystawienniczej centrum.

Poszczególne części funkcjonalne centrum rozmieszczono tak, by przenikały się ze sobą przestrzennie. Celem tego jest sprawienie, by korzystający z poszczególnych działów centrum mieli świadomość bogactwa jego programu. Jednocześnie drogi osób znajdujących się w każdej części nie przecinają się w jednym poziomie z drogami korzystających z innych części. Każdy z fragmentów centrum będzie funkcjonował autonomicznie, także w czasie, gdy pozostałe będą zamknięte. Stworzono również możliwość wyjścia z programem centrum na zewnątrz. Sztuka może być eksponowana we wspomnianym ogólnodostępnym „wznoszącym się” parku”, a także na umieszczonym na poziomie pierwszego piętra tarasie. Taras jest przystosowany również także do plenerowych projekcji filmowych. Stworzono też możliwość otwierania dostępu do niego bezpośrednio z parku.

Ukształtowanie Mazowieckiego Centrum Sztuki Współczesnej „Elektrownia” ma sprawić, by było ono atrakcyjne nie tylko dla osób zainteresowanych sztuką współczesną (choć ma ona pozostać jego najważniejszym elementem), ale wszystkich, którzy pragną w sposób kulturalny spędzić czas w miejscu uważanym przez nich za własne.

Opinia sądu konkursowego o projekcie:

Praca tak w części urbanistycznej jak i architektonicznej najpełniej odpowiada na warunki konkursu oraz zalecenia sądu konkursowego po I etapie. Zagospodarowanie terenu i przyjęte w nim rozwiązania w harmonijny sposób wiążą się z funkcjami wewnętrznymi stanowiąc ich kontynuację (kino, kawiarnia, sale ekspozycji). Projektowany budynek wraz z zagospodarowaniem działki stanowi spójną kompozycję przestrzenną. Obiekt będący dziełem sztuki samym w sobie proponuje niezwykle interesujące założenie przestrzenne dające nadzieję, że stanie się on ikona Radomia. Odważne, kontrastujące ze sobą formy stare i nowe podkreślają historyczną wartość budynku elektrowni. Jedyna praca, która z pełną konsekwencją odniosła się i rozwiązała wszystkie elewacje, w tym elewację zachodnią, trudną do zdefiniowania, oraz bardzo istotną piątą elewację, czyli dach. Centralna przestrzeń komunikacyjna oświetlona w sposób naturalny nadaje kolejne nowe efekty otwarcia przestrzeni i niespodziewane perspektywy. Nowe elementy architektoniczne wprowadzone do starej kubatury stanowią jednorodny, dynamiczny organizm.